یادداشت |شهدا تجسم تقوا و مایه حیات جامعه هستند

به گزارش نوید شاهد گلستان؛ غلامرضا خارکوهی، پژوهشگر و تاریخ نگار انقلاب اسلامی به مناسبت فرارسیدن 22 اسفند روز شهید، یادداشتی را در اختیار نوید شاهد گذاشته است که در ادامه آن را مرور می کنیم:

سخن از شهید، سخن از عصاره همه خوبی ها و فضیلت های انسانی و اخلاقی است. زیرا آنها با عزت زندگی کردند و با عزت در راه خدا برای سعادت و نجات جامعه کشته شدند. آنها با شهادت و فداکاری خود خونشان را به رگهای خشکیده جامعه تزریق نمودند تا جامعه حیات و تداوم یابد.

به همین جهت شهدا، مایه حیات و هدایت و برکت جامعه هستند. آنها به مردم، درس شجاعت و مهربانی می آموزند. شجاعت در مقابل دشمنان و ظالمان و مهربانی با مردم و ضعیفان و مظلومان.

براستی زندگی در سایه شهدا لذت خاصی به انسان می دهد. لذتی که جایگزین ندارد. شهدا قهرمانان جامعه هستند تا مردم با تاسی به آنها از شجاعت و حماسه هایشان بهره مند شوند و از سیرت آنها الگو بگیرند.
شهدا معلمان سعادت هستند، مردم با شناخت و مطالعه مرامشان درس اخلاق و دینداری می گیرند و در دنیا و آخرت رستگار می شوند.
به همین جهت هر مرده ای را نمی توان "شهید" نامید. کارمند دولت بودن شاخصه شهادت نیست. هرکس در شغلی حلال و شرافتمند با دلی آکنده از ایمان و اعتقادات اسلامی، در راه خدا کشته شود شهید است، مخصوصا آنها که در جبهه دفاع مقدس جان دادند و یا توسط تروریستها به شهادت رسیدند. یا در شکنجه گاههای دشمن جان سپردند.

حقیقتا مقام شهید مقامی بسیار بلندپایه و بافضیلتی است و همه به آن جایگاه نایل نمی شوند. شهدا افراد با ایمان و اعتقاد محکم بودند که هم به نماز و روزه و حجاب و عفاف و به سایر شعائر و ظواهر اسلامی پایبند بودند، هم به وظایف اجتماعی و خانوادگی خود عمل می کردند. آنها وجدان کار داشتند، آنها تنبل و سست اراده نبودند، مسولیت شناس و خدمتگذار واقعی مردم بودند. اهل رشوه و زیرمیزی و کلک و دو رویی نبودند. ژن برتر و ژن آقازادگی هم نداشتند، بلکه به هرجا رسیدند با ایمان و تلاش خالصانه خودشان بود. حریم محرم و نامحرم را رعایت می کردند. مهربان و خوش اخلاق بودند. ظاهر و باطنشان خالص بود و دلشان پاک. چشم و گوش و زبانشان آلوده به گناه نبود. آنها تجسم تقوا بودند.

شهدا را مرده نپندارید آنها زنده اند و نزد پروردگارشان روزی می خورند و صفا می کنند. آنها بر اعمال و افکار و رفتار و کردار ما نظارت دارند. از خطاهای ما نگران می شوند و از نیکی های ما خرسند. آنها شاهدان حقیقی زندگی ما هستند. پس مراقب باشیم که چه می کنیم، چه می گوییم، و به چه می اندیشم؟
اگر به آنها توسل کنیم آنها به ما توجه می کنند. با ما همراه می شوند و ما را راهنمایی و ارشاد می کنند. خداوند پرونده زندگی و اعمال و افکار ما را در اختیار آنها قرار می دهد تا با تسلط و آگاهی کامل ما را هدایت و حمایت نمایند. پس مراقب باشیم که با اعمال و افکار خود شرمنده آنها نشویم.